Het afgelopen jaar is het verzuim in de zorgsector tot ongekende hoogte gestegen. Nu aan het einde van de coronacrisis blikken we terug door de cijfers te analyseren. We kijken wat verzuim betekent voor duur en frequentie. Daarbij worden de cijfers van het tweede kwartaal van de afgelopen acht jaar als basis genomen.

De duur van het verzuim is een belangrijk gegeven want langdurig verzuim betekent hoge verzuimkosten. Verzuimduur wordt bekeken aan de hand van de gemiddelde duur, duurklasse en ziektejaar. Bij de gemiddelde duur van 2021 was er een enorme stijging. Dat betekent dat als iemand verzuimt de werknemer rond de 26 dagen niet inzetbaar is. De duurklasse is vanaf de eerste verzuimdag tot en met de hersteldatum. Bij de duurklasse zijn er 4 categorieën. Tijdens corona nam het kortdurende verzuim (1 tot 14 dagen) af en het middellang verzuim toe (15 tot 91 dagen).

Ook wordt er gekeken naar het ziektejaar. De eerste 365 dagen vallen onder het verzuimpercentage van het eerste ziektejaar. De andere dagen onder het tweede ziektejaar. Net als het toenemen van de gemiddelde duur en stijging in de hoogste duurklassen nam ook het verzuimpercentage van het tweede ziektejaar toe. Het aantal verzuimmeldingen nam af. Dit kwam voor in het kortdurend ziekteverzuim. Dit lijkt een positieve ontwikkeling, minder ziekmeldingen. Maar omdat verzuim hoog was en mensen lang ziek zijn, is kans op vaker ziekmelden kleiner.

Aan deze gegevens is te zien dat corona een grote invloed heeft gehad op het verzuim. Het grootste effect is er op het langdurig verzuim. Als verzuim steeds vaker langer duurt, wordt de ruimte voor kort verzuim steeds kleiner. Dit is een onwenselijke situatie. Daarom is het belangrijk in de praktijk voldoende aandacht te hebben voor medewerkers. Op organisatieniveau wordt dat op verschillende manieren succesvol ingevuld.